Αυτός που έδιωξε μέσα από την ψυχή του κάθε ελπίδα για τον κόσμο και τα κοσμικά πράγματα και έχει μοναδική του ελπίδα το Θεό, είναι πραγματικά μακάριος, ευτυχισμένος. Γιατί όπως είναι καταραμένος αυτός που ελπίζει σε άνθρωπο (Ιερ. 17, 5), έτσι είναι ευλογημένος αυτός που στηρίζεται στον Κύριο… Η ελπίδα στο Θεό πρέπει να είναι ακλόνητη, δεν επιδέχεται αμφιταλάντευση, ενδοιασμό. Και ο Κύριος δεν προσφέρει ολόκληρη τη βοήθειά Του, σ’ αυτόν που άλλοτε μεν ελπίζει στα χρήματα και στην ανθρώπινη δόξα και την κοσμική δύναμη και άλλοτε προβάλλει σαν ελπίδα του τον ίδιο τον εαυτό του. Ο άνθρωπος πρέπει πραγματικά να επαναπαύεται στη βοήθεια του Θεού.
(Μέγας Βασίλειος)
