Ο Θεός έρχεται στην γη. Γίνεται άνθρωπος.
Διδάσκει. Θαυματουργεί.
Προδίδεται. Οδηγείται στον Σταυρό.
Η όντως Ζωή εκούσια πεθαίνει. Ο Θεός θανατώνεται.
Μετά από τρεις ημέρες ανασταίνεται.
Τί είναι πιο παράδοξο; Η ανάσταση ή ο θάνατος του Θεού;
Θα λέγαμε ο θάνατος. Διότι ο Θεός είναι η Ζωή. Δεν μπορεί να πεθάνει, δεν μπορεί να θανατωθεί. Και όμως, για χάριν του ανθρώπου το κάνει.
Πεθαίνει ο Θεός για να ζήσει ο άνθρωπος.
Πεθαίνει η Ζωή για να δώσει ζωή δια του θανάτου.
Φοβερό και παράδοξο θέαμα να βλέπεις τον Θεό γεμάτο πληγές, νεκρό, άπνου να μπαίνει στον τάφο.
Η Πνοή χωρίς πνοή, η Ζωή χωρίς ζωή, ο Θεός νικημένος από ένα μάτσο ανθρώπους που πόθησαν με μανία την δόξα και την εξουσία.
Και όμως “Άδου μεν ταφείς, τα βασίλεια Χριστέ συντρίβεις, θάνατον θανάτω δε θανατοίς, και φθοράς λυτρούσαι τους γηγενείς”.
Ο Θεάνθρωπος νεκρός ζωοποιεί τον Άδη.
Γι’αυτό και όταν λέμε ότι ο Θεός πέθανε στο Σταυρό είναι σαν να λέμε Ανέστη ο άνθρωπος…Χριστός Ανέστη!
