Το «έγκλημα» της κυρίας Προέδρου
Η τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή που ζούμε τις τελευταίες μέρες έγινε αφορμή για τη διατύπωση κάθε λογής θεωριών συνωμοσίας, αλλά ταυτόχρονα θεωρήθηκε από πολλές πλευρές και μια καλή αφορμή για ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών. Ξεχωρίζει η «από τα δεξιά» επίθεση στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με αφορμή μια απόφαση του ΣτΕ, στην οποία υπήρξε εισηγήτρια, ενώ πρόεδρος ήταν ο Κώστας Μενουδάκος, ο σημερινός πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Πρόκειται για την απόφαση 2499/2012 της Ολομέλειας του Ανώτατου Δικαστηρίου («Ανάπτυξη ΑΣΠΗΕ εντός αναδασωτέων εκτάσεων»), με την οποία γινόταν δεκτή η εγκατάσταση αιολικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (ΑΣΠΗΕ), ισχύος 36 ΜW στη θέση Μελίσσι του Δήμου Θίσβης Βοιωτίας και απορρίπτονταν οι ενστάσεις του Δήμου Θηβαίων.
Σε κύριο άρθρο της η «Δημοκρατία» συνέδεε την απόφαση αυτή της Ολομέλειας του ΣτΕ με τις πρόσφατες πυρκαγιές: «Οι συμπτώσεις είναι πολλές για να είναι τυχαίες. Ηδη από το 2012 φαίνεται πως υπήρξε σχεδιασμός για επενδύσεις στο Τατόι, καθώς το ΣτΕ με απόφασή του, την οποία είχε εισηγηθεί η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, είχε κρίνει πως δύναται να αναπτυχθούν έργα εντός αναδασωτέων εκτάσεων» («Οι επενδύσεις στο Τατόι και η Σακελλαροπούλου», 6.8.2021).
Η αντίφαση στο Σύνταγμα
Πίσω από το ζήτημα αυτό βρίσκεται μια εξόφθαλμη αντίφαση -ή τουλάχιστον ανακολουθία- μεταξύ δύο άρθρων του Συντάγματος που προέκυψε ήδη από την αναθεώρηση του 1975 και διατηρείται μέχρι σήμερα με την πιο πρόσφατη αναθεώρηση του 2019.
Το δεύτερο αυτό άρθρο περιλαμβάνεται στις λεγόμενες «Μεταβατικές διατάξεις» του Συντάγματος (Τμήμα Γ΄), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει μειωμένη ισχύ. Ετσι βρισκόμαστε μπροστά στο συνταγματικό παράδοξο να παρέχεται μεγαλύτερη «προστασία» στις καμένες δασικές περιοχές από εκείνη που διαθέτει το υγιές φυσικό περιβάλλον.
Η νομολογία του ΣτΕ
Το τελικό ερώτημα είναι πώς συνδέεται η επίμαχη απόφαση του ΣτΕ το 2012 με την πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Τμήμα Ε΄) που άφησε εποχή για τη συμβολή του στην προστασία του περιβάλλοντος, κάτι που είχε οδηγήσει τον Αδωνι Γεωργιάδη το 2009 να καταγγείλει από το βήμα της Βουλής ότι το ΣτΕ «είναι βραχνάς στην πρόοδο της Ελληνικής Δημοκρατίας» («Οταν ο Αδωνις ζητούσε κατάργηση του ΣτΕ», «Εφ.Συν.» 15.9.2016).
Οπως επισημαίνει η Επιτροπή του ΔΣΑ για την Αναθεώρηση του Συντάγματος το 2006, «η φιλοσοφία της νομολογίας του ΣτΕ συνοψίζεται στο ακόλουθο: προ πάσης επεμβάσεως στον χώρο και εγκαταστάσεως των πάσης φύσεως δραστηριοτήτων πρέπει να προηγείται ο συνολικός χωροταξικός σχεδιασμός, με την εκπόνηση γενικών χωροταξικών και περιφερειακών χωροταξικών σχεδίων, σε συνδυασμό με την κατάρτιση δασολογίου και κτηματολογίου.
Δηλαδή το ΣτΕ όχι μόνο δεν εμπόδισε τις επενδύσεις, αλλά παρακίνησε τον Νομοθέτη και τη Διοίκηση να υλοποιήσουν τη συνταγματική περί σχεδιασμού υποχρέωσή τους, να “ξεκαθαρίσουν” τους κανόνες του παιχνιδιού, ούτως ώστε ο καθένας να γνωρίζει εκ των προτέρων πού, πότε και πώς μπορεί να ασκηθεί κάθε επιχειρηματική και μη δραστηριότητα, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Η μεθοδολογία και η φρασεολογία της νομολογίας του ΣτΕ επηρέασε ενίοτε και τον ίδιο τον Νομοθέτη, όπως Ν. 2742/1999 περί χωροταξικού σχεδιασμού» («Νομικός Φάκελος», τ. 14, σ. 11).