Το να θυμάσαι με μίσος, αντιπάθεια, περιφρόνηση, και κακία κάποιον, που σε λύπησε, αυτό είναι η μνησικακία.
Μνήμη, διατήρησις της κακίας. Κι’ αυτό το φοβερό πάθος είναι σαν την γάγγραινα, που σαπίζει το κορμί και το θανατώνει. Έτσι είναι και η μνησικακία για την ψυχή. Και αυτή η γάγγραινα είναι πολύ διαδεδομένη στις μέρες μας, όπου κυριαρχεί ο εγωισμός και η υπερηφάνεια, που γεννά την μνησικακία.
Ο Άγιος Θεόδωρος της Εδέσσης την παρομοιάζει με τη φωτιά. Λέγει: Το πάθος της μνησικακίας να είναι τελείως μακριά από την ψυχή σου, φίλοχριστε. Μη δώσεις καθόλου τόπο στην έχθρα.
Σαν φωτιά κρυμμένη στην καλαμιά του λιναριού, έτσι είναι η μνησικακία, που φωλιάζει στην καρδιά. Μάλλον να προσεύχεσαι θερμά για χάρι εκείνου, που σε λύπησε και να τον ευεργετεις σε ότι μπορείς, για να σώσεις την ψυχή σου από τον θάνατο και για να μην είσαι χωρίς παρρησία στην προσευχή σου.
