Και βέβαια μπορούν. Φτάνει να μη λογαριάζουν τον εαυτό τους πως είναι σπουδαίοι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή κατέχουν πλούτο φθαρτό και πως με τη βοήθεια του μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.
Πώς μπορούν να γίνουν <<πτωχοί τω πνεύματι>>; Με το ν’ αναγνωρίσουν και να ομολογήσουν ειλικρινά πως ο πλούτος τους, όπως κι ο πλούτος όλου του κόσμου απ’ αυτήν την άποψη, σε σύγκριση με την αθάνατη ψυχή δεν αξίζει τίποτα, πως ο πλούτος είναι απλά ένα δώρο του Θεού όχι μόνο για μας, αλλά και για τον πλησίον μας. Το περίσσευμα των υλικών αγαθών μας δόθηκε για να βοηθήσουμε τους φτωχούς.
Όταν οι πλούσιοι ομολογήσουν πώς παρόλους τους υλικούς θησαυρούς τους είναι πάμπτωχοι και άποροι πνευματικά δεν θα υπερηφανεύονται αλλά θα μάθουν <<μη υψηλοφρονειν, μηδέ ηλπικεναι επί πλούτου αδηλοτητι, αλλά εν τω Θεώ τω ζωντι, τω παρεχοντι ημίν πάντα πλουσιως εις απολαυσιν, αγαθοεργειν, πλουτειν εν εργοις καλοις, ευμεταδοτους είναι, κοινωνικούς, αποθησαυρίζοντας εαυτοις θεμέλιον καλόν εις το μέλλον ή να επιλαβωνται της αιωνίου ζωής>> (Α’ Τιμ. στ’ 17-19).
Τέτοιος πλούσιος ήταν ο Αβραάμ.
Τέτοιος ήταν κι ο Ιώβ.
Καθώς και πολλοί άλλοι που αναφέρονται τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη.
