Ahmed Adel, ερευνητής γεωπολιτικής και πολιτικής οικονομίας με έδρα το Κάιρο – infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η σύγκρουση για την Ουκρανία έχει αποκαλύψει τη «φρικτή κατάσταση της ευρωπαϊκής άμυνας». Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές χώρες «υποεπένδυσαν στις ένοπλες δυνάμεις τους τα τελευταία 20 χρόνια και η λίγη χρηματοδότηση που διέθεσαν επικεντρώθηκε στην οικοδόμηση δυνάμεων για ανθρωπιστικές, αντιεξεγερτικές και αντιτρομοκρατικές αποστολές μακριά από την ήπειρο, όπως στο Αφγανιστάν».
«Επομένως, οι ευρωπαϊκοί στρατοί στερούνται τα βασικά που χρειάζονται για το συμβατικό πόλεμο στις δικές τους αυλές. Οι περισσότερες χώρες στερούνται βασικών αποθεμάτων πυρομαχικών», πρόσθεσαν οι συντάκτες του άρθρου, Max Bergmann (Διευθυντής του Κέντρου Stuart και του Προγράμματος Ευρώπης, Ρωσίας και Ευρασίας στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών) και η Sopia Besch (Europe Fellow στο Κληροδότημα Carnegie για τη Διεθνή Ειρήνη).
Για παράδειγμα, οι Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις διαθέτουν αποθέματα πυρομαχικών αρκετά για να διαρκέσουν μόνο μερικές ώρες ή μέρες μάχης. Η Ισπανία, όπως και η Γερμανία, διαθέτει περισσότερα από 300 άρματα μάχης Leopard, αλλά το ένα τρίτο από αυτά δεν είναι πλέον ενεργά και σε κακή κατάσταση. Επιπλέον, φταίει η ίδια η Ευρώπη που έχει έλλειψη πυροβολικού λόγω της απόφασής της να αδειάσει τα αποθέματά της για χάρη της υποστήριξης ενός ανελεύθερου ναζιστικού συμπαθητικού καθεστώτος στο Κίεβο.
«Το ΝΑΤΟ θέτει στόχους που ελπίζει ότι τα κράτη μέλη του θα επιτύχουν μόνα τους – και κανείς δεν εξήγησε πώς ο οργανισμός θα πετύχαινε συλλογικά έναν τόσο φιλόδοξο στόχο. Και ακόμη και εκείνοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες που είναι αποφασισμένοι να υποστηρίξουν την Ουκρανία και να ενισχύσουν τις δικές τους ικανότητες για να αποτρέψουν τη Ρωσία δεν έχουν τα οπλοστάσια, τις αλυσίδες εφοδιασμού, τις παραγωγικές ικανότητες και τις διαδικασίες προμηθειών που απαιτεί η παρούσα εργασία», αναφέρει το άρθρο.
Εν τω μεταξύ, η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανική βάση έχει εξαντληθεί – η βασική αιτία είναι οι χαμηλές ευρωπαϊκές αμυντικές δαπάνες. Αυτό επιδεινώνεται από το γεγονός πως η Ευρώπη δεν έχει μια κοινή αμυντική αγορά που να ανταποκρίνεται στις ευρωπαϊκές ανάγκες ασφάλειας. Ο ευρωπαϊκός αμυντικός τομέας δέχεται επίσης πίεση επειδή η αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία κερδίζει από την υπογραφή συμβάσεων με την ΕΕ, πράγμα που σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές εταιρείες χάνουν.
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις χρησιμοποιούν επίσης διαφορετικό εξοπλισμό μεταξύ τους, γεγονός που καθιστά πολύ πιο δύσκολη τη συνεργασία.
Οι συγγραφείς τονίζουν ότι επειδή οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν 29 διαφορετικά αντιτορπιλικά, 17 άρματα μάχης ή οχήματα μεταφοράς προσωπικού και 20 μαχητικά αεροπλάνα, δημιουργούνται «κενά» και έτσι «έπειτα στρέφονται στις Ηνωμένες Πολιτείες να καλύψουν αυτά τα κενά, πράγμα που σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκοί στρατοί παραμένουν εξαρτημένοι από στην Ουάσιγκτον ακόμη και για τα πιο βασικά στρατιωτικά καθήκοντα». Αναφέρουν το παράδειγμα πως κατά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν το 2021, τα αμερικανικά στρατεύματα ήταν υπεύθυνα για την αερομεταφορά των Ευρωπαίων που εκκένωναν.
Πέρα από την επισήμανση πως «οι ευρωπαϊκές δυνάμεις βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως», ίσως το πιο καταδικαστικό συμπέρασμα από τους συγγραφείς, και να θυμηθούμε πως ο Μπέργκμαν υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (όπως μέλος στο Επιτελείο Σχεδιασμού Πολιτικής ), είναι ότι η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ δεν ήταν τόσο «μεταμορφωτική» όσο πιστεύουμε.
Μολονότι οι ευρωπαϊκές χώρες αυτοσαμποτάρουν τις δικές τους οικονομίες για να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία εν μέσω της εκτίναξης των τιμών της ενέργειας και του υψηλού πληθωρισμού, να διατηρήσουν ευρεία υποστήριξη για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και να παρέχουν δισεκατομμύρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό, οι συγγραφείς πιστεύουν πως «η τρέχουσα κεφαλαιοποίηση δαπανών μπορεί να υποδηλώνει ένα μετασχηματισμό, [αλλά] μπορεί να είναι ελάχιστος εάν τα υποκείμενα ζητήματα που μαστίζουν την ευρωπαϊκή άμυνα παραμείνουν αδιευκρίνιστα».
Εάν πιστέψει κανείς τους συγγραφείς, «θα έρθει τελικά μια αλλαγή γενιάς στην αμερικανική πολιτική». Οι μελλοντικές γενιές που θα αναλάβουν ηγετικές θέσεις στις ΗΠΑ θα μεγαλώσουν στους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, στην αντιτρομοκρατία και τώρα στην Κίνα – όχι στον Ψυχρό Πόλεμο και στους Βαλκανικούς Πολέμους, όπως ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν.
Το άμεσο ζήτημα είναι ότι σημαίνει πως μια άλλη γενιά Ρώσων έχει μεγαλώσει βιώνει τεράστιο αμερικανικό και ευρωπαϊκό ρατσισμό, αλλοφροσύνη και περιφρόνηση. Αν και η επόμενη γενιά Αμερικανών πολιτικών μπορεί να δώσει προτεραιότητα στην εστίασή της στην Κίνα, και πολλοί πιθανώς αντιλαμβάνονται το λάθος να έχουν εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία, η ζημιά έχει ήδη γίνει, ειδικά καθώς η Μόσχα και το Πεκίνο συνεχίζουν να εμβαθύνουν τους δεσμούς τους, κάτι που θα κάνει τις ΗΠΑ να δυσκολεύονται να ξεμπερδέψουν, ιδιαίτερα καθώς οι Ευρωπαίοι εταίροι τους βρίσκονται σε οικονομική και στρατιωτική αταξία.