Ανοικοδόμηση…
Στην δεκαετία του ΄50 τα μικρά σπίτια στην Αθήνα άρχισαν να γίνονται πολυκατοικίες.
Δεν υπήρχαν πολλές….
Κάποιες στην Σκουφά στην Πατριάρχου Ιωακείμ άντε και η μπλέ πολυκατοικία
στα Εξάρχεια.
Έριχναν και κανένα όροφο πάνω από τις μονοκατοικίες ή τις επισκεύαζαν γιατί
τα δωμάτια που υπήρχαν στις αυλές πρόχειρες κατασκευές με κοινόχρηστη τουαλέτα κουζίνα κοινόχρηστη στην αυλή και τα νοικιάζανε άρχισαν να μην έχουν ζήτηση.
Έτσι άρχιζαν οι μετακομίσεις σε άλλες γειτονιές …
Και πάλι τα φτηνά ενοίκια ήταν στα παλιά όπου αρκετά από αυτά είχαν χτιστεί όπως όπως μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Έσταζαν τον χειμώνα από όλες τις μπάντες….είχαν υγρασία και ζέστη το καλοκαίρι
αφού η ταράτσα ήταν φιαγμένη από τσιγαρόχαρτο.
Άντε κάθε απόγευμα να ανεβαίνεις επάνω από την σιδερένια σκάλα που έτρεμε
από τα χρόνια και να την ποτίζεις με το λάστιχο για να πάρει την κάψα.
“…πρόσεξε μην βρέξεις τα κρεβάτια…”
Φώναζε από κάτω η μάνα …
Ένα ράντζο και ένα με σουμιέ παλιό που όταν έπεφτες για ύπνο η πλάτη ακούμπαγε
στο τσιμέντο.
Δεν γινότανε με τον καύσωνα να κοιμηθείς μέσα στο δωμάτιο….
Κάπως έτσι η κατάσταση στις λαϊκές γειτονιές με τα σπίτια και πάμε τώρα
σε πολυκατοικία της εποχής στην Σκουφά….
Φιλική οικογένεια από παλιά που επισκεπτόμαστε Πάσχα και Χριστούγεννα με ραντεβού ….
Δεν τους θυμήθηκα να μας είχαν επισκεφθεί στα σπίτια που μείναμε…
Κατάλληλο ντύσιμο με τα καλυτερότερα και φυσικά τα παπούτσια τα επίσημα
χωρίς πέταλα με τους διπλούς πάτους για να φτουράνε με τα χρόνια.
Στην είσοδο ο θυρωρός με το εσωτερικό τηλέφωνο αναγγέλει την άφιξη…
Σιγουριά με τις σκάλες και όχι με το ασανσέρ με την βαρειά σιδερένια πόρτα
που όπως βλέπαμε στο σινεμά κάποιες φορές χάλαγε και σταματούσε ανάμεσα
στους ορόφους.
Άνοιγε η υπηρεσία και σε οδηγούσε στο μικρό σαλόνι που έβλεπε στο μεγάλο…
Δεν καθόσουνα και πολύ και φυσικά αλλά και ποτέ δεν είχες δει το υπόλοιπο σπίτι.
Στην δεκαετία του ΄50 τα μικρά σπίτια στην Αθήνα άρχισαν να γίνονται πολυκατοικίες.
Δεν υπήρχαν πολλές….
Κάποιες στην Σκουφά στην Πατριάρχου Ιωακείμ άντε και η μπλέ πολυκατοικία
στα Εξάρχεια.
Έριχναν και κανένα όροφο πάνω από τις μονοκατοικίες ή τις επισκεύαζαν γιατί
τα δωμάτια που υπήρχαν στις αυλές πρόχειρες κατασκευές με κοινόχρηστη τουαλέτα κουζίνα κοινόχρηστη στην αυλή και τα νοικιάζανε άρχισαν να μην έχουν ζήτηση.
Έτσι άρχιζαν οι μετακομίσεις σε άλλες γειτονιές …
Και πάλι τα φτηνά ενοίκια ήταν στα παλιά όπου αρκετά από αυτά είχαν χτιστεί όπως όπως μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Έσταζαν τον χειμώνα από όλες τις μπάντες….είχαν υγρασία και ζέστη το καλοκαίρι
αφού η ταράτσα ήταν φιαγμένη από τσιγαρόχαρτο.
Άντε κάθε απόγευμα να ανεβαίνεις επάνω από την σιδερένια σκάλα που έτρεμε
από τα χρόνια και να την ποτίζεις με το λάστιχο για να πάρει την κάψα.
“…πρόσεξε μην βρέξεις τα κρεβάτια…”
Φώναζε από κάτω η μάνα …
Ένα ράντζο και ένα με σουμιέ παλιό που όταν έπεφτες για ύπνο η πλάτη ακούμπαγε
στο τσιμέντο.
Δεν γινότανε με τον καύσωνα να κοιμηθείς μέσα στο δωμάτιο….
Κάπως έτσι η κατάσταση στις λαϊκές γειτονιές με τα σπίτια και πάμε τώρα
σε πολυκατοικία της εποχής στην Σκουφά….
Φιλική οικογένεια από παλιά που επισκεπτόμαστε Πάσχα και Χριστούγεννα με ραντεβού ….
Δεν τους θυμήθηκα να μας είχαν επισκεφθεί στα σπίτια που μείναμε…
Κατάλληλο ντύσιμο με τα καλυτερότερα και φυσικά τα παπούτσια τα επίσημα
χωρίς πέταλα με τους διπλούς πάτους για να φτουράνε με τα χρόνια.
Στην είσοδο ο θυρωρός με το εσωτερικό τηλέφωνο αναγγέλει την άφιξη…
Σιγουριά με τις σκάλες και όχι με το ασανσέρ με την βαρειά σιδερένια πόρτα
που όπως βλέπαμε στο σινεμά κάποιες φορές χάλαγε και σταματούσε ανάμεσα
στους ορόφους.
Άνοιγε η υπηρεσία και σε οδηγούσε στο μικρό σαλόνι που έβλεπε στο μεγάλο…
Δεν καθόσουνα και πολύ και φυσικά αλλά και ποτέ δεν είχες δει το υπόλοιπο σπίτι.