Όταν η ψυχή μου πλημμυρίζει από φυσική χαρά και από ευχαρίστηση, τότε αποζητά την ψαλμωδία και θέλει να κάνει την προσευχή της φωναχτά. Κι όταν πάλι περισκέπεται από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ψάλλει πασίχαρη και με ηρεμία, και προσεύχεται μ’ όλη της την καρδιά.
Και στην πρώτη μεν εκείνη περίσταση αισθάνεται χαρά ολοφάνερη.
[sc name=”agioreitiko-thymiama” ][/sc]
Στη δεύτερη, όμως, έχει κέρδος της το πνευματικό δάκρυ και μια άρρηκτη ευχαρίστηση και γαλήνη.
Η μνήμη κρατά ζέστη τη συμμετρία και την αρμονία της φωνής και ξυπνά μέσα στην καρδιά μας μία συγκινημένη διάθεση, απαλούς και ευγενικούς στοχασμούς. Και βλέπει κανείς πραγματικά, να σπέρνεται μέσα στο χωράφι της καρδιάς ο σπόρος της προσευχής, με δάκρυα χαράς, που τα γεννά η ελπίδα του θερισμού.
Και πάλι, όταν έχουμε την καρδιά μας βαριά και καταπλακωμένη από την δυσθυμία, πρέπει να ψάλλουμε κάπως δυνατότερα, και οι φθόγγοι της ψυχής ν’ αναπέμπονται, φτερωμένοι από μία ελπίδα ολόφωτη και χαρούμενη, έως ότου οι άνεμοι της αρμονίας διασκορπίσουνε και διαλύσουνε τη βαρύτατη εκείνη συννεφιά…
Άγιος Διάδοχος Φωτικής