Ρίγος! Ο άνθρωπος του Θεού π. Γεώργιος Χαραλαμπίδης που ανάσταινε μέχρι και νεκρούς
Ὅταν χειροτονήθηκε ἱερέας, κάποτε πῆγε νά καταλύση τό ὑπόλοιπο τῆς θ. Κοινωνίας καί ἀντίκρυσε ἔκπληκτος τό Ἅγιο Ποτήριο νά ἔχη μέσα αἷμα καί σάρκα. Ρώτησε τότε τόν Ἐπίσκοπο του τί πρέπει νά πράξη κι ἐκείνος τοῦ εἶπε νά τό καταλύση.
Τό 1969 ἦλθε σέ προσωπική δημόσια ἀντίθεση μέ τόν δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο ἐνώπιον χιλιάδων λαοῦ. Τοῦ ζήτησε νά ἐπαναφέρει τήν χώρα στό Κοινοβουλευτισμό, νά ἐπαναφέρη τούς ἐξόριστους, διότι ἄλλως εἶναι ἐπίορκος. Ὁ δικτάτωρ τόν μετέθεσε δυσμενῶς στόν Ἕβρο καί σύντομα τόν ἀπέλυσε γιά τήν ἀντιδικτατορική του δράση μέ προσωπική διαταγή.
Τό θέμα ἀποκαταστάσεώς του ἦλθε ἀργότρερα στήν Βουλή, ἀλλά δέν διακαιώθηκε, παρ’ ὅτι ζητήθηκε κατά πλειοψηφίαν ἀπό ὅλα τά κόμματα. Δύο φορές θῦμα μοναδικό, χωρίς δικαίωση.
Μετά τήν ἀπόλυσή του ἀπό τό στράτευμα ἔμεινε ἀρκετό χρονικό διάστημα ὡς ἀνεπιθύμητος σέ διαθεσιμότητα, χωρίς ἐνορία καί μισθό, παρά τό ὅτι ἦταν πολύτεκνος καί κατά πάντα ἄξιος καί καλλίφωνος ἱερέας.
Ἀκολούθησε ἡ πρόσληψή του ἀπό τόν Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παῦλο, στήν ἐνορία τοῦ Διαβατοῦ. Ἐκεῖ συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός: Μία ἐνορίτισσα, βοηθός στό πνευματικό ἔργο τῆς Ἐνορίας, ἀπεβίωσε ἔξαφνα. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα, καί ἐνῶ εὑρισκόμουν μαζί του στήν Βέροια, πληροφορηθήκαμε τά περί θανάτου ἀπό κάποιον ἐνορίτη. Μέ ρώτησε ὁ πατέρας μου, ἄν ἤθελα νά πᾶμε νά τήν ἀναστήσουμε. Ἐγώ (Γρηγόριος) ἀπορημένος ρώτησα, ἄν μποροῦμε νά τήν ἀναστήσουμε καί μοῦ ἀπάντησε: ΄΄Καί βέβαια μποροῦμε΄΄. Τότε συμφώνησα καί ἀναχωρήσαμε ἀμέσως γιά τό χωριό.
Μπήκαμε στόν Ἱερό Ναό γιά νά πάρη Μεγάλο Ἁγιασμό καί τήν θ. Κοινωνία. Κρατῶντας ἐγώ ἕνα κερί ἀναμμένο, πήγαμε στό σπίτι τῆς θανούσης. Ἐκεῖ ἀντικρύσαμε τόν γιατρό, πού μετά τήν νεκροψία ἐξέδωσε τό πιστοποιητικό θανάτου. Ὁ γιατρός μᾶς ἀποδοκίμασε λέγοντας ὅτι ἔχει παγώσει τό λείψανο καί δέν ἐπιτρέπεται ἡ θ. Κοινωνία στό νεκρό. Ὁ πατέρας μου τόν πληροφόρησε ὅτι θά τήν ραντίση μέ Ἁγιασμό παρά τήν ἀντίρρηση τοῦ γιατροῦ.
Ἀπευθύνθηκε στήν θανοῦσα μέ τά ἑξῆς λόγια: ΄΄Φωτεινή, ἄνοιξε τά μάτια σου΄΄, καί ἀμέσως τήν ράντισε. Τότε, ὤ τοῦ θαύματος!, ἄνοιξε τά μάτια της. Στήν συνέχεια τήν πρόσταξε: ΄΄Φωτεινή, ἄνοιξε τό στόμα σου΄΄, καί ἐκείνη τό ἄνοιξε. Τήν κοινώνησε τά Ἄχραντα Μυστήρια καί ἡ Φωτεινή σηκώθηκε καί κάθησε . Ὁ γιατρός καί οἱ παριστάμενοι ἔμειναν ἄφωνοι μπρός στή θεία δύναμη. Ἔκτοτε ἔζησε ἄλλα 17 ἔτη ἀκόμη καί συνέχιζε ὡς ὑπερήλικη νά βοηθᾶ στόν Ναό.
Δόξα στόν Κύριο πού μέ ἀξίωσε καί μέ ἐλέησε νά ζήσω αὐτό τό σπάνιο γεγονός, πού ὅλοι στό χωριό τό γνωρίζουν καί τό βεβαιώνουν. Ζεῖ ἀκόμη ἡ κόρη της ἡ κυρία Ἑλένη Παπαδοπούλου- Μουρατίδου τοῦ Γεωργίου, πού ἦταν παροῦσα στήν νεκρανάσταση τῆς μητέρας της.
Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἦταν καλός, ἔβλεπε ὁ παπα-Γιώργης στό κεφάλι του φωτοστέφανο, ἐνῶ στόν κακό κέρατο στό κεφάλι του. Πολλές φορές διάβαζε ἀνθρώπους ἀπό ἀπόσταση καί θεραπευόταν ἀμέσως.
Προσευχόταν ἀδιαλείπτως ὅ,τί καί ἄν ἔκανε καί κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες καί μέ τό κομποσκοίνι. Ἡ βασική προσευχή του ἦταν ἡ Εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν μέ».
Στό Νοσοκομεῖο ΑΧΕΠΑ πού νοσηλεύτηκε κάποτε, συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός. Ἤμουν παρών καί ἡ ἀδελφή μου Βασιλική, ὅταν ἕνας δημοσιογράφος ἐξ Ἀθηνῶν μέ τό ὄνομα Τόλης μέ βαρύ ἐγκεφαλικό, κατέληξε ἐγκεφαλικά νεκρός. Οἱ γιατροί πληροφόρησαν τήν σύζυγό του, ὅτι θά τόν ἀποσυνδέσουν ἀπό τά μηχανήματα καί πρέπει νά εἰδποιήση τό γραφεῖο κηδειῶν νά τόν παραλάβη. Τότε ἡ γυναῖκα του γεμάτη ἐλπίδα καί πόνο ζήτησε βοήθεια ἀπό τόν πατέρα μου, διοτι ἀγαποῦσε πολύ τόν θανόντα.
Θέλοντας νά κάνη μετόχους τοῦ θαύματος ὅλους τούς παρισταμένους ἀσθενεῖς ρώτησε, ἄν θέλουν νά προσευχηθοῦν μαζί του, ὥστε ὁ Τόλης νά σηκωθῆ καί νά φάη μαζί τους τό μεσημεριανό φαγηγό, καί δέχθηκαν. Ὅλοι μαζί προσευχήθηκαν καί ὁ θανών ἄνοιξε τά μάτια του. Οἱ γιατροί βεβαίωσαν τήν πλήρη θεραπεία του λέγοντας ἔκπληκτοι : «Ἕνας ὁ Λάζαρος καί ἔνας ἐσύ Τόλη». Ζήτησε ὁ ἀναστάς νά φάη καί ἔφυγε δοξάζοντας τόν Θεόν.
Μία ἡμέρα πληροφορηθήκαμε τόν θάνατο κάποιου συγγενῆ σέ νοσοκομεῖο ἔπειτα ἀπό ἐγχείρηση. Τοῦ εἶχαν ἀφαιρέσει τό πεπτικό σύστημα. Πήγαμε μαζί στό σπίτι του καί πρίν τόν διαβάση μέ πῆρε στό διπλανό δωμάτιο καί μέ ρώτησε ἄν θέλω νά τόν ἀναστήσωμε. Ἐγώ εἶχα μία ἀπορία· ἀφοῦ δέν εἶχε πεπτικό σύστημα πῶς θά γίνη; Μοῦ ἐξήγησε ὅτι δέν εἶναι ἐμπόδιο αὐτό τό θέμα. Μοῦ ἔθεσε ὅμως ἕναν ὅρο, πού ἦταν ἀπαραίτητο νά προηγηθῆ. Μοῦ ζήτησε κάτι πού πρέπει νά προσφέρω στό Θεό, θυσία λογική: νά ὑποσχεθῶ ἐκείνη τήν στιγμή ὅτι θά γίνω μοναχός. Μετά νά καλέσωμε τόν νεκρό, καί ἦταν βέβαιος ὅτι θά ἀναστηθῆ.
Λυποῦμαι ἀπαρηγόρητα πού ἀρνήθηκα καί ἐμπόδισα τό Ἅγιο Πνεῦμα νά χαρίση τήν ζωή στόν θανώντα, ὥστε νά δοξασθῆ τό Πανάγιο ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄς μέ συγχωρέση ὁ Θεός.
Στό τέλος τῆς ἱερατικῆς του διακονίας ὑπηρετοῦσε στά Κοιμητήρια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου στήν Πυλαία τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐκεῖ προετοίμασε τόν τάφο του καί διάβαζε τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία γιά τόν ἑαυτό του, γιά νά μήν παραλειφθῆ κάτι, ὅταν θά γίνη ἡ κηδεία του.
Τό Μ. Σάββατο τοῦ ἔτους 1987, ὅπως ἦταν ὅλοι μαζί στό σπίτι καθισμένοι στόν καναπέ, ὁ παπα-Γιώργης ἤρεμα ἐξέπνευσε. Πῆγε κοντά του ὁ γυιός τοῦ π. Θεόδωρος καί τόν φώναξε: «Πατέρα ξύπνα». Ἐνῶ τά ἄλλα ἀδέλφια ἔκλαψαν πικρά, ἐπανῆλθε τότε ὁ παπα-Γιώργης γιά λίγο καί εἶπε: «Τά δάκρυά σας μέ ἔφεραν πίσω. Γιατί μέ φέρατε παιδιά; Μέ πῆραν Ἄγγελοι καί ἔφευγα. Ἦταν πολύ ὡραία καί φωτεινά, δέν μπορεῖτε νά φανταστεῖτε πόσο χαρούμενος ἤμουν».
Ἦταν μόλις 58 ἐτῶν ὁ χαρισματικός ἱερεύς τοῦ Ὑψίστου παπα-Γιώργης, ὅταν μετέστη στήν ὄντως ζωή καί ἐτάφη στά Κοιμητήρια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Πυλαίας Θεσσαλονίκης τό 1987.
Τήν εὐχή του νά ἔχωμε. Ἀμήν.
(Ἡ βιογραφία τοῦ π. Γεωργίου γράφτηκε ἀπό τόν υἱό τοῦ Γρηγόριο καί συμπληρώθηκε ἀπό μαρτυρίες τοῦ ἀδελφοῦ του π. Θεοδώρου.)
Από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο (Τρίτος τόμος). Εκδότης Ιερό Ησυχαστήριο «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος» Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής. Απρίλιος 2020