Αγίου Παισίου Λόγοι..
Έχω παρατηρήσει ότι σήμερα μικροί-μεγάλοι όλα τά δικαιολογούν μέ έναν λογισμό σατανικό. Όλα ό διάβολος τους τά ερμηνεύει μέ τόν δικό του τρόπο, καί έτσι βρίσκονται έξω άπό τήν πραγματικότητα. Ή δικαιολογία είναι σατανική ερμηνεία.
– Καί πώς γίνεται, Γέροντα, μερικοί σέ κάθε λόγο νά βρίσκουν αντίλογο;…
– Ώ, είναι φοβερό νά συζητάς μέ έναν άνθρωπο πού συνήθισε νά δικαιολογήται! Είναι σάν νά μιλάς μέ έναν δαιμονισμένο! Όσοι δικαιολογούνται – ό Θεός νά μέ συγχώρεση – έχουν γέροντα τόν διάβολο. Είναι βασανισμένοι άνθρωποι. Δέν έχουν μέσα τους ειρήνη. Τό έχουν κάνει επιστήμη αυτό.
Δηλαδή, όπως ένας κλέφτης δέν κοιμάται όλη νύχτα καί σκέφτεται πώς θά τά καταφέρη γιά νά κλέψη, έτσι καί αυτοί συνέχεια σκέφτονται πώς νά δικαιολογήσουν τό ένα ή τό άλλο σφάλμα τους. Ή, όπως κάποιος σκέφτεται πώς νά βρή ευκαιρία νά κάνη ένα καλό ή πώς νά ταπεινωθη, αυτοί αντίθετα σκέφτονται πώς νά δικαιολογήσουν τά αδικαιολόγητα.
Δικηγόροι γίνονται! Δέν μπορείς νά τά βγάλης πέρα μαζί τους. Είναι σαν να μιλάς με τον ίδιο τον διάβολο.
Τί έχω πάθει με κάποιον! Ένω του λέω: εκείνο πού κάνεις είναι στραβό, το άλλο πρέπει νά το προσέξης, δεν πάς καλά, πρέπει νά κάνης αυτό κι αυτό…, κι εκείνος γιά το καθετί βρίσκει δικαιολογίες, στο τέλος μου λέει: Δεν μου είπες τί νά κάνω!…
Βρε χρυσέ μου άνθρωπε, τόσες ώρες τί λέμε; Λέμε τά σφάλματα σου, ότι δεν πάς καλά, κι εσύ συνέχεια δικαιολογείσαι. Τρεις ώρες τώρα με έσκασες, με έλειωσες! Πώς δεν σου είπα;…
Νά του λες παραδείγματα, γιά νά του δώσης νά καταλάβη ότι είναι σατανικός εγωισμός έτσι όπως αντιμετωπίζει τά πράγματα, ότι δέχεται δαιμονικές επιδράσεις καί, άν δέν άλλάξη, χάθηκε, και τελικά νά λέη: Δέν μου είπες τί νά κάνω!…
– Νά ύποφέρης γιά έναν πονεμένο, εκείνο έχει νόημα. ‘Αλλά νά λειώνης με αυτόν, νά του λές τόσα και τόσα, καί τελικά νά σου λέη: δέν μου είπες τί νά κάνω καί νά δικαιολογή τά αδικαιολόγητα. Έτσι άπό άνθρωπος καταλήγει δαίμονας! Φοβερό!…
Άν σκεφτόταν μόνον τον κόπο πού κάνεις – άσε τον πόνο -, γιά νά τον βοηθήσης, λίγο θά άλλαζε. Αφού σέ βλέπει ότι υποφέρεις, κοπιάζεις, ταλαιπωρείσαι, δέν το λαμβάνει ύπ’ όψιν!…
– Γέροντα, όταν δικαιολογήται κάποιος γιά μιά αταξία πού έκανε καί του λές: αυτό είναι δικαιολογία, καί συνεχίζη νά δικαιολογήται, γιά νά άποδείξη ότι αυτό δέν είναι δικαιολογία, είναι δυνατόν νά διορθωθή;…
– Πώς νά διορθωθή; Καταλαβαίνει ότι είναι λάθος, άλλα άπό εγωισμό δέν θέλει νά το παραδεχθή. Είναι πολύ φοβερό…
– Ναί, άλλα λέει: Δέν με βοηθάς θέλω να με βοηθήσης!…
– Έ, πάλι από τον εγωισμό ξεκινάει αυτό. Είναι δηλαδή σαν νά λέη: Έγώ δέν φταίω, εσύ φταις πού δέν πηγαίνω καλά! Εκεί καταλήγει.
Άφησε τον… δέν χρειάζεται νά άσχοληθή κανείς μ’ αυτόν, γιατί δέν βοηθιέται. Ούτε φέρει ευθύνη ό Πνευματικός ή ό Γέροντας ή ή Γερόντισσα γιά μιά τέτοια ψυχή. Είναι σατανικός εγωισμός αυτός δέν είναι ανθρώπινος.
Ανθρώπινο εγωισμό έχει εκείνος πού δέν θά ταπεινωθή νά πή εύλόγησον, άλλα τουλάχιστον δέν θά μιλήση, γιά νά δικαιολογηθή. Όποιος δικαιολογεί τόν εαυτό του, όταν σφάλλη, μεταβάλλει τήν καρδιά του σέ δαιμονικό καταφύγιο.
Άν δέν σύντριψη το έγώ του, θά συνεχίζη νά σφάλλη περισσότερο και θά συντρίβεται ανώφελα από τόν εγωισμό του. Και όταν δέν ξέρη κανείς πόσο κακό είναι ή δικαιολογία, έχει ελαφρυντικά. Άλλα, όταν ξέρη ή του το λένε οι άλλοι, τότε δέν έχει ελαφρυντικά…
Θέλει πολλή προσοχή, όταν πάς νά βοηθήσης κάποιον πού έχει μάθει νά δικαιολογήται, γιατί μερικές φορές γίνεται το έξης: Αφού δικαιολογείται, σημαίνει ότι έχει πολύ εγωισμό, οπότε, όταν του πής ότι αυτό πού έκανε δέν είναι σωστό, θά πή και άλλα ψέματα και άλλες δικαιολογίες, ώσπου νά σου απόδειξη κι εκείνο και τό άλλο, γιά νά μη θιχτή…
Έτσι όμως γίνεσαι αιτία εσύ, πού πήγες νά του απόδειξης ότι σφάλλει, νά γίνη πιο εγωιστής, πιο ψεύτης. Άπό τήν στιγμή πού θά δής ότι συνεχίζει τις δικαιολογίες, δέν χρειάζεται νά τού απόδειξης τίποτε. Κάνε προσευχή νά τόν φωτίση ό Θεός.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Γ’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ)
