(…)
Αυτό όπως έχουμε ξαναπει μπορεί να αποτελέσει το κόλπο γκρόσο για την ταφόπλακα στην Ορθοδοξία
Στο Κίεβο, άρχισαν πάλι να μιλούν για τη δημιουργία μιας «ενιαίας ανεξάρτητης εκκλησίας» , αυτή τη φορά με βάση τη Νέα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (OCU) και τους Ελληνοκαθολικούς (ουνίτες), που υπάγονται στον Πάπα. Για αυτό, είναι έτοιμοι να καταργήσουν την Ένωση της Βρέστης, που υπεγράφη τον Οκτώβριο του 1596.
Όπως αναφέρει ο Αρχιμ. Γερβάσιος Ραπτοπούλος, γνωστός και ως ο “άγιος των φυλακών”, μια φωτισμένη μορφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας: η αρχή της Ουνίας βρίσκεται στη Σύνοδο του Λατερανού το 1215 και στη Βούλα του Πάπα Ιννοκέντιου Δ’. Ωστόσο επίσημα, κατά κάποιο τρόπο, η Ουνία δημιουργήθηκε στην Πολωνία από δύο Ιησουΐτες, τον Ποσσεβίν και το Σάργκα. Αυτοί οι δύο Μοναχοί έθεσαν σε εφαρμογή την Ουνία στην Πολωνία. Κι’ αυτό, για να εκλατινίσουν του Ορθόδοξους της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας. Σ’ αυτό τους βοήθησε και ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ’, τον οποίο αυτοί οι δύο Ιησουΐτες τον ανέθρεψαν μέχρι που έφθασε τον 21ο χρόνο της ηλικίας του. Με την κάλυψη του Σιγισμούνδου Γ’, οι δύο Ιησουΐτες άρχισαν επίσημα το σατανικό τους έργο, Το 1587 συνήργησαν οι δύο Ουνίτες μοναχοί, ώστε ο βασιλιάς της Πολωνίας να συγκαλέσει Σύνοδο στη Βρέστη της Λιθουανίας με πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο του Κιέβου. Θέμα; Η ένωση των Ορθοδόξων με την Παπική Εκκλησία. Και το αποτέλεσμα; Τίποτε ουσιαστικά.
Έτσι, συνεκλήθη δεύτερη Σύνοδος και πάλι στη Βρέστη στις 2 Δεκεμβρίου 1594. Σ’ αυτήν αναγνωρίσθηκε το πρωτείο του Πάπα και το Φιλιόκβε. Το πράγμα χαροποίησε τον Πάπα. Δύο μάλιστα επίσκοποι στάλθηκαν στη Ρώμη και ανήγγειλαν επίσημα τις αποφάσεις της Συνόδου στο Πάπα Κλήμεντα Η’. Αλλά η ένωση ωστόσο δεν είχε πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Πολωνός βασιλιάς έδωσε διαταγή, το 1596, να συγκληθεί και πάλι Σύνοδος στη Βρέστη, για να διακηρύξει επίσημα την ένωση με τη Ρώμη.
Η ιστορία της Ουκρανικής ΕλληνικοΚαθολικής Εκκλησίας (UGCC), χρονολογείται αιώνες πίσω, λοιπόν… Οι περισσότερες κοινότητες, και υπάρχουν πολλές από Ουνίτες σήμερα, δεν είναι θρησκευτικές, αλλά πολιτικές δυνάμεις.
“Οι Ελληνοκαθολικοί διώχθηκαν τόσο στην αυτοκρατορική Ρωσία όσο και στη Σοβιετική. Εξαιτίας αυτού ανέπτυξαν μια σαφή θέση, αντιρωσική. Ως αποτέλεσμα, οι Ουνίτες έγιναν η πρώτη πραγματικά εθνική εκκλησία στην Ουκρανία”, εξηγεί ο ιστορικός του Βατικανού Αλεξέι Γιουντίν
Ως εκ τούτου, το UGCC έχει από καιρό φορτωθεί με την εθνικιστική ατζέντα. Οι ιερείς του ήταν οι ιδεολογικοί εμπνευστές διαφόρων κινημάτων καθ ‘όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Είναι αυτονόητο ότι οι ηγέτες των Ουνιτών μιλούν συνεχώς για «την καταπολέμηση του εσωτερικού εχθρού», με τον οποίο εννοούν την κανονική Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία . Αυτό είναι που κάνει το UGCC να σχετίζεται με την νέα εκκλησία OCU των Επιφάνιου-Βαρθολομαίου.
Τώρα η εκτίμηση που υφίσταται είναι πως είναι πολύ πιθανό η Ένωση της Βρέστης να εκμηδενιστεί και να υιοθετηθεί μια νέα.
“Μία από τις επιλογές για τη νέα ένωση περιλαμβάνει την ενοποίηση σύμφωνα με την αρχή της ματρουσκα (σ.σ το κουκλάκι που συνηθίσαμε να αποκαλούμε “μπάμπουσκα” και μέσα του κρύβει κι άλλο κουκλάκι, κι άλλο, κι άλλο…). Δηλαδή όλοι οι πιστοί στη χώρα δηλώνονται υπήκοοι του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και αυτός, με τη σειρά του, αναγνωρίζει την πρωτοκαθεδρία της Ρώμης”, λέει ο ιστορικός της Ορθόδοξης Εκκλησίας Βλάντισλαβ Πετρούσκο.
Ο κύριος στόχος του έργου, είπε, είναι η δημιουργία μιας ενιαίας εκκλησιαστικής δομής στην Ουκρανία, η οποία, αφενός, θα τονώσει την επικοινωνία μεταξύ Βατικανού και Κωνσταντινούπολης και, αφετέρου, θα γίνει μονοπώλιο στο θρησκευτικό πεδίο της χώρας.
Ο ειδικός σημείωσε επίσης ότι πριν από 20-25 χρόνια, συζήτησαν το σχέδιο δημιουργίας μιας «εκκλησίας διπλής δικαιοδοσίας», η οποία θα ήταν ταυτόχρονα υποταγμένη στην Κωνσταντινούπολη και το Βατικανό.
“Η λογική είναι η εξής: οι Ουνίτες είναι ταυτόχρονα οι κληρονόμοι της Εκκλησίας του Αγίου Βλαντιμίρ, δηλαδή της Ορθοδοξίας και της Ένωσης της Βρέστης, του Καθολικισμού. Και στο μέλλον, αυτοί θα πρέπει να γίνουν γέφυρα για να είναι ενωμένοι στην Οικουμενική Εκκλησία », λέει ο Πετρούσκο.
Ωστόσο για να ακυρωθεί η παλιά συνθήκη του 1596, χρειάζεται η πολιτική βούληση του Βατικανού, αλλά η Αγία Έδρα παραμένει σιωπηλή προς το παρόν.